en dan heb ik het gedaan....

jawel ik heb het gedaan en kan nog maar slecht terug.....

een eerste versie hersenspinsels en verhalen staat op het verhalen blog.... toch wel leuk om iedereen zo een idee te geven van wat soms opkomt of rond waait. Het is niet zo dat ik alles mee maak waar ik over schrijf of wat nog meer, nee soms zit een verhaal er ineens ook al is het ver van mijn bed...

Ben benieuwd of jullie het leuk vinden af en toe wat te lezen, want dan publiceer ik gewoon wat meer. Voor nu een klik op de link zou het moeten doen.

Liefs Monique

http://verhalenenhersenspinsels.blogspot.nl/

Zoeken zoeken vinden en samenvoegen

Pfffff wat ben ik toch lekker bezig! Heb ik de stap genomen om stukjes uit eigen werk zeg maar openbaar te gaan maken, staat niets waar t moet staan, haha!

Ik schrijf en schreef altijd overal en nergens, op de beneden computer, op mijn laptop, op mijn telefoon om t dan vervolgens uit te printen, te herlezen, bij te werken enz. En tja, dan zijn precies die stukjes die ik wil hebben niet op de plek waar ze moeten zijn. Of ze zijn nog niet eens digitaal aangepast..... Slim he?!?!?!

Maar goed, ik ben nu dus druk bezig met uitzoeken en bijwerken en dan komt t op het blog hoor! Duurt alleen even iets langer. 

Wel leuk werk trouwens, dat alles weer eens door lezen. Sommige stukken zijn al bijna 15 jaar oud! En dan nu beslissen, begin ik met iets heftigs of juist iets lichts....

Kortom, ik ben er dus wel degelijk druk mee, het is alleen nog niet voor iedereen zichtbaar! Wordt snel vervolgd! 

UIt eigen werk

Hallo hallo,

Na lang over na denken, goed de dingen eens laten bezinken, flink achter mijn oor gekrabt en vervolgens mijn hoofd in het zand gestoken, heb ik nu toch besloten om het te gaan doen.....

wat? denk je vast nu. Nou logisch want bovenstaande is ook wel een beetje erg vaag. Maar vanaf de komende dagen ga ik een week lang elke dag een stukje publiceren uit mijn verhalen/ boeken/ hersenspinsels. En daar heb ik jullie hulp bij nodig.

Want ik wil heel graag weten wat jullie per stukje van het stukje zelf vinden en op het eind welke stuk het allerbesteof slechtste . En daarvoor heb ik input van jullie nodig!!

Die input kan als reactie op het blog zelf maar het liefst via monique40adventure@gmail.com via monique-extra-account@hotmail.com.

Willen jullie nu al wat voor me doen?  Als een soort test, om te zien dat het gelezen kan worden?
Geef mij even een mailtje met "ok" ofzo erin. Als ik merk dat alles goed loopt zal vanaf morgen denk ik al het eerste stuk gepubliceerd gaan worden.... Spannend maar dan wel leuk spannend.

liefs Monique

bewustwording en scherpte

Het heeft misschien niet zoveel met 40 worden of zijn te maken, maar wel met kinderen die wat ouder worden. Iets wat ik heel lastig vind zijn de moeilijke vragen die ze dan gaan stellen, het grotere begrip en inzicht in dingen.
Was er vroeger wat schokkends op het nieuws dan kon ik er vaak met een kleine draai wel een bevredigend en enigzins afwijkend antwoord op geven, waardoor een van mijn twee spruiten met een gemompeld "oke" weer verder stuiterde.

Hoe anders is dat als ze de tien naderen of zelfs al op de middelbare school zitten. Hoe anders is dat als er twee jongetjes van je eigen leeftijd verdwijnen en dan ook nog door hun vader. Iedere dag weer nieuwe vragen en iedere dag dezelfde reactie bij allebei, een hoofdschuddend "ongelooflijk". En dan vandaag het laatste bericht, of tenminste het drong nu pas echt bij ze door geloof ik.
"Heeft hun vader echt de dingen voorbereid?" vroeg mijn oudste. "En niks over de jongens gezegd in zijn afscheidsbrief?" vroeg de jongste.
Weet je, toen kon ik niets bevredigends en niet afwijkends zeggen, gewoon alleen maar "Ja" kwam er over mijn lippen. Het bleef stil, een tijdje, ik kon de hersentjes bijna horen kraken en toen was het van "Mam, dan ben je echt niet snik, je eigen kinderen!" Dat was de jongste, gevolgd door de oudste "Ik hoop zo mam, dat de jongens zelf het nu goed hebben of er niets van gemerkt hebben als er wat gebeurd is!"
Daarna draaiden ze zich allebei om en gingen door met hun eigen dingen, maar niet stuiterend, eerder bijna rustig, eerbiedig.

En dat is de impact die het nieuws van de afgelopen week heeft en daarom schrijf ook ik er hier kort over. Ik weet het het krijgt al zoveel aandacht en iedereen heeft zijn verhaal en mening, maar eigenlijk moet je hier over schrijven, moet iedereen er mee bezig zijn, hoe moeilijk ook bijv voor mijn kids. Zo blijft iedereen scherp en komt er hopelijk snel, ergens door die scherpte, een goede tip naar voren......

Drijfzandkoppie

T zonnetje schijnt en ik zit bij de hockeytraining van mijn jongste heerlijk op n bankje. Cappuchino erbij, vitamine D opdoen, serotonine aanmaken en heel misschien het ergste wit op mijn gezicht kwijtraken. Het leven is soms zo heerlijk, daar heeft 40 zijn niets mee te maken hoor!

Dat witte gezicht wel, want zou t zo zijn dat je na een bepaalde leeftijd eerder, sneller je bruine kleurtje verliest waardoor je in de winter nog witter dan wit gaat zien? Als ik naar mezelf kijk zou ik bijna zeggen; absoluut! Pfff het lijkt wel of ik n geest zie zo doorzichtig wit haha!

Dat is zeker ook een reden dat ik ' s ochtends het eerste half uur niet in de spiegel kijk . Maar zonder dat winterse wit is het ook al drama, al die bobbels deuken groeven die er zo'n 10 jaar geleden toch echt niet waren!

Hebben jullie dat dan niet? Dat je jezelf niet herkend zo vlak na het wakker worden. Dat het is alsof de nacht je gezicht veranderd heeft in n bulterige drijfzandmassa met hier en daar diepe grand canyonkloven? Tjonge wat kon ik me daar druk over maken. Staren vol verbijstering deed ik in het begin, toen deppen, boenen, smeren om de schade van de nacht te beperken. Tot ik erachter kwam, wat ik ook deed, het maakte niet uit. Het resultaat was hetzelfde, na een half uur droogde ik op de ene plek op en verdwenen op de andere plek de kraterlijnen.
Dus doe ik nu gewoon alleen maar slim, het eerste half uur geen spiegel! Scheelt heel wat werk en is veel beter voor mijn humeur.

Ja dacht ik gister en vanochtend, zo'n slaapgezicht dat lang moet uitdeuken is een echte 40+ kwaal, zeker na de tweede dag kwart voor 6 op na twee avonden eigenlijk te laat gaan slapen.

Vanochtend kwam ik de 20 jarige dochter van n vriendin tegen. Ze zwaaide uit de verte door de sneeuwvlokken en ik was vroeg dus stopte even voor n praatje. Ze liet de hond uit, duidelijk net uit bed en kwam rustig mijn richting op. En naarmate zij dichterbij kwam wist ik niet meer wat te zeggen. Want wat zat er onder haar wollen muts en boven haar sjaal? En dik, gezwollen drijfzand koppie! Zij! 20 jaar oud! Met moeite kreeg ik eruit:" zo net wakker?" Ze knikte en vertelde dat ze de avond ervoor een erg leuk en laat etentje had gehad. Maar dat nam mijn verbazing niet weg.

Want als n 20 jarige er net zo uit kan zien als ik doe 's ochtends, betekent dat dan niet dat ik t niet aan mijn 40 zijn kan toeschrijven?!?!
Of beter zou het niet aan de leeftijd liggen? En dan in ieder geval niet aan 40 zijn dan?
Of nog beter zou het bij mij met wat tips en trucs als meer nachtrust, minder suikers en meer water dan nog wel eens mee kunnen gaan vallen? Tjonge, geen duidelijkheid maar nog meer vragen.

Tot zover voor nu. T is al verwarrend genoeg, een typisch 40 kwaaltje is toch niet zo typisch 40 kennelijk. Wat denk jij?

Tot gauw, intussen ga ik goed slapen veel drinken en mijn suikers remmen. Wie weet bestaan wonderen toch nog!

Liefs Monique

40, al een tijdje en ineens houdt het mij bezig.....

Al in september vorig jaar ben ik 40 geworden. Door omstandigheden werd het een gewone verjaardag, geen uitgebreid feestje of wat nog meer. Misschien daarom, misschien omdat ik het heel druk had toen, maar in ieder geval was het voor mij niet een heel bijzondere leeftijd. Tot een paar weken geleden. Tot het moment waarop iemand mij vroeg hoe oud ik nu was en waarop ik mijzelf veertig hoorde zeggen.

Sinds dat moment ben ik er eigenlijk heel erg mee bezig, want wat is dat nou 40?
Ben je dan oud? Vond ik toen ik 16 was nl. wel, maar nu...
Begin je dan af te takelen? Als ik soms uit mijn bed opsta, geloof ik toch zeker van wel...
Is dan de helft van het leven hier over? Weet ik niet, ik heb met mijn zoon afgesproken dat ik 110 ga worden...
Of is het zoals ze zeggen, het leven begint bij 40. Meer rust? Ja de kinderen zijn groter en al heel zelfstandig, maar ik rijd nog steeds als een taxi heen en weer naar het sporten.
Meer wijsheid? Natuurlijk ik heb veel geleerd de afgelopen jaren en ken mezelf steeds beter, maar of ik nu al zo wijs bn, stuntelen kan ik nog als de beste...
Huisje boompje beestje onder controle.... ach huisje is er, boompje ook zeker, beestjes in drietallen, maar ik ben nog lang niet klaar en waar ik zijn wil...

Kortom heel veel vragen en nieuwsgierigheid gaat er in mijn hoofd om de laatste weken. Op het moment dat ik er met anderen over praat, merk ik dat het ook bij anderen leeft. Het leidt al gauw tot geanimeerde gesprekken over die "rot knieën die 's ochtends zo kraken" tot "ik heb nu ineens het geduld om lekker met een beker thee voor het raam te staan en in het niets te staren", naar "ja maar dan wel met mijn bril op anders zie ik het verschil niet tussen de buurhond en mijn jongste zoon".

Omdat ik graag schrijf en dingen van me af schrijf heb ik dit blog gemaakt. Als een leidraad in mijn "zoektocht" naar alle leuke en mindere leuke kanten van het 40+ zijn. Leuk als je mee leest, nog leuker als je ook af en toe jouw eigen ervaring deelt.

Groet en tot gauw!
Monique