Shane en Sven Kramer

Marie Louise is net 40 geworden. Ze worstelt met zichzelf op deze leeftijd, maar weet zich met haar eigen bedrijfje prima staande te houden. Ze is moeder van twee tieners en getrouwd met een aan zijn werk verslaafde, maar lieve man en goede vader. Werk, kinderen, een huishouden met een hond en zichzelf, heel veel ballen om in de lucht te houden. Drie keer in de week neemt ze ons mee voor een kijkje in haar licht chaotische leven en hoofd.

18 februari 21:00

Hier in huis hanteren Thijn en ik een duidelijke regel. Doe je best dan is het altijd goed. Dit vertaalt zich in de praktijk vaak naar schoolcijfers. Heb je heel hard geleerd op een vak dat je moeilijk vindt en haal je een 6, dan gaat hier bijna de vlag uit. Leer je niet of niet hard genoeg en je haalt een 6 dan heb je gedonder. In het vervolg daarvan;  als je iets wilt ga er dan vol voor. Maak een planning, kijk naar je zwakke en sterke punten en oefen erop of benut ze, maar doe wat nodig is en geniet van het eindresultaat.
Het is altijd maar de vraag of jouw opvoeding ook zo landt bij jouw kind als je hoopt,maar soms komt er uit het niets ineens zo’n bevestiging dat het waarschijnlijk wel goed gaat komen.  Zo ook vanavond aan tafel.

Shane kan best goed leren, maar heeft niet altijd zin om dat ook te doen. Dit was al een heel gedoe op de lagere school, toen zijn schooladvies moest komen. Zowel school als wij wisten dat er een goed HAVO/VWO koppie in hem zat, maar hij fladderde zoveel rond dat dit in zijn resultaten moeilijk zichtbaar was. Bovendien was daar zijn schrijven, dat was zo slordig, zo gehaast dat antwoorden van hem soms gewoon niet te lezen waren voor de leraar. En wat een drama’s hebben wij gehad om daar verbetering in te krijgen. Gelukkig kon hij met een dik HAVO advies toch naar een HAVO/VWO brugklas.  En daar vond ie het het eerste kwartaal wel makkelijk, haalde hele goede cijfers helaas. Helaas, want daarna kreeg hij helemaal geen zin meer om hard te leren, het ging toch wel vanzelf.  En BAM, daar gingen zijn cijfers onderuit. Tijd voor een goed gesprek,  een gesprek over onze regels en het waarom daarvan.

Het had wat tegengesputter (ten slotte is het een beginnende puber) maar onder druk van de nodige maatregelen (geen telefoon meer na schooltijd als je niet gaat leren, geen ipad-half uurtjes meer enz wie kent het niet!) begon meneertje zijn betere best te doen.

En toen kwam het vak waar hij een 4 voor stond, na een 8 op zijn eerste rapport. Dat wilde hij toch zeker ook wel weggepoetst hebben, wilde geen 4 aan zijn opa en oma laten zien. Dus hij vroeg zowaar hulp. Pff wat hebben we geleerd met hem, want hij ging voor een 10! Ja, ongelooflijk maar daar had hij zijn zinnen opgezet. Of zoals hij zelf zei, als ik gewoon hard leer moet dat kunnen mam! Eerlijk is eerlijk, hij heeft zijn best gedaan, heeft zijn zwakke en goede punten op een rijtje gezet, hulp gevraagd, een keer niet naar buiten gegaan om te voetballen, maar binnen gaan zitten leren, kortom wij waren best trots op hem. Vandaag had hij zijn proefwerk en bij thuiskomst binnen vroeg ik vol verwachting hoe het was gegaan. Hij hield onverschillig zijn schouders op en mompelde dat het wel ging en dook daarna voor de tv voor de 10km schaatsen.  Ik keek hem even extra aan, er was iets maar hij wilde er duidelijk niet over praten.

Tijdens het eten hadden we het over die 10 km. Hoe Jorrit Bergsma er vol voor was gegaan en had overwonnen. Hoe sneu het was voor Sven Kramer dat hij weer geen goud had gehaald. Dit keer mede door rugklachten en een kanjer van een tegenstander.

“Dat is toch best erg, “  zei Thysia. “Vier jaar lang getraind, geworsteld met een blessure, van alles aan de kant gezet en dan op het moment waar je zo voor getraind en gewerkt hebt, laat jouw lijf je in de steek!”
Thyn knikte. “Ja, zo kan je het ook zien, maar aan de andere kant heeft hij wel zilver! Hij heeft echt niet voor niets afgezien de afgelopen jaren.  Het is als “Shoot for the moon en reach the stars”.”
Daar moest Thysia even over denken. “Ja, daar zit wat in. Als hij niet was gaan trainen en zo dan had hij ook geen zilver gehaald.”
Thyn knikte. Shane schraapte zijn keel. “ Een beetje zoals ik vandaag,” zei hij zacht en had direct alle aandacht. “Ik ging voor een 10, Svens gouden medaille, maar ik heb een 9,  Svens zilver,  omdat ik twee onleesbare antwoorden had opgeschreven. Svens rugpijn is mijn handschrift.”
Mijn mond viel open en toen ik opkeek naar Thyn zag ik bij hem hetzelfde. Na even te zijn bijgekomen moest ik lachen en klapte in mijn handen. “Shane, ik ben trots op je. Trots op jouw 9, goed gedaan, je hebt er hard voor gewerkt. Maar zeker ook trots op hoe je er nu tegen aan kijkt.”
Shane begon te lachen. “Ja,mam, het wordt misschien toch nog wel wat met mij.”

Mars vs Venus

7 februari 13:00 uur

Met een lach op mijn gezicht sla ik het tafereel voor me gade. Het is een echt mars vs venus duel. Alleen heeft mars hele erg venustrekjes en venus zou zo op mars kunnen gaan wonen.

 Ik  zal even bij het begin beginnen. Gister kreeg ik een email van een meneer. Of ik bij hem en zijn vrouw kon langskomen voor advies over een oude stoel. Ze wisten niet  of ze het ding moesten houden of weggooien. Hij mailde ook nog dat hij uiteraard mijn uurtarief voor het advies geven zou betalen. Wat mij betreft prima, ik hoefde dus alleen even bij ze langs te rijden en mijn mening te geven. Niet mijn normale manier van aanpak, maar het was heel dichtbij dus waarom niet.

Kort na het aanbellen gaat de deur open en in de deuropening verschijnt het siloutte van een eens sterke bejaarde man. Zo iemand waarvan je ziet dat zijn spieren zijn hele leven volop zijn gebruikt,maar die door de tand des tijds hun bolling verloren hebben. Hij stelt zich voor en nog voordat hij mij binnen heeft kunnen laten,  klinkt vanuit de kamer  “Doe die deur dicht! We stoken niet voor joker!”

Met een verontschuldigende  trek om zijn glimlachende mond sluit hij de deur achter me, nadat ik snel over de drempel ben gestapt. Hij gaat mij voor naar de woonkamer en daar ontmoet ik  de vrouw achter de schreeuw van even ervoor. Een klein vrouwtje dat bijna niet meer rechtop kan staan,maar wel zo een die je een handdruk geeft met een waarschuwing erin.

“Goed,” begin ik . “U had het over een stoel?”
“Ja,” zegt ze en daarmee de geopende mond van haar man snoerend.
 “Kijk dat onding staat hier” Ze wijst naar een hoek bij het raam.  Naar de plek waar een prachtige, antieke stoel staat. Tenminste dat zou het weer kunnen worden, want de stof is versleten en het hout heeft echt hulp nodig.
“Hij hier, kan er geen afscheid van nemen,maar als je het mij vraagt is ie rijp voor het grofvuil” Mevrouw praat op een toon die geen tegenspraak duldt. Ik kijk hen even onderzoekend aan en weeg in mijn hoofd mijn woorden af. Voor de zekerheid loop ik naar de stoel en bekijk het eens van alle kanten. Ik hurk en bekijk de onderkant.
“En? Is ie echt rijp voor het grofvuil?” vraagt de man op een toon waaruit ik opmaak dat hij vurig hoopt van niet.
“Oh, doe niet zo sentimenteel, man. Tuurlijk is ie dat, dat zie je toch zo!” bitst zijn vrouw naar hem en richt zich op mij.
“Nou meisje, wat heb ik gezegd, is niets meer he? Tja,  die oude mannen ook, hoe ouder hoe meer tranen, neem maar van mij aan!”
Ik kan een lach niet onderdrukken en verdiep me daarom nog maar even in de stof.  Maar ik weet allang dat zij geen gelijk heeft. Dit ding is echt antiek en een gewild object op dit moment. Hier moet ik wat mee, ik kan hen deze stoel niet zomaar laten weggooien.
“Nou mevrouw, meneer,” zeg ik als ik omhoog kom. “Ik zie dat er achterstalling onderhoud is, de stoel zal zeker moeten worden opgeknapt, maar weggooien is zonde. Zelfs zo is  deze stoel al geld waard.”
Haar ogen vliegen open, alsof ik haar verraden heb. “Ja twee tientjes zeker nou daar ga ik geen noeite voor doen” .
“Eerlijk gezegd denk ik dat 200 euro nu al haalbaar zou moeten zijn. Opgeknapt het dubbele.” Ik draai me wat weg zodat ze de stoel nog eens kunnen bekijken en zie dat meneer’s ogen zijn gaan glimmen. Haar ogen hebben veel weg van een geschrokken hert. Geschrokken omdat ze haar ongelijk moet gaan toegeven.

Ze pakt zijn arm en voert hem naar de andere kant van de kamer, alsof ik hen daar niet kan horen,haha.

“Hoor eens even, volgens mij heb je haar voor jouw karretje gespannen. Ik geloof er helemaal niets van, zo’n jong ding hoe kan zij hier nou wat vanaf weten!”
“Nee lieve, ik heb haar gewoon op interntet gevonden. Ze staat als kundig bekend en ik wist ook niet hoe oud ze zou zijn.”
“Nou en dan nog, wij kunnen dat ding nergens heen brengen, hoe wil je dat verkopen dan?”
“Ehm, lieve, ik denk er eigenlijk over om het zelf op te knappen. Weer mooi maken.”
“Ja en dan? Wil je m dan weer terug in die hoek zetten? Als sta in de weg?”
Hij knikt ik zie het vanaf het afstandje. “ja misschien wel,” fluistert hij naar haar.
“Oh jij,  jij met je sentiment,’ ze zucht.  Dan grijpt ze weer zijn arm en komt naar mij terug.

“Dus jij zou het nu voor 200 euro overnemen?” vraagt ze me en ik zie paniek op zijn gezicht springen.

"Eh nou dat is niet helemaalwat ik heb gezegd.” Hoe ga ik me hier uit redden. Ik ben zo geneigd om het voor hem op te nemen.
“De stoel is nu zoveel wel waard,maar als ik het overneem moet ik het gaan opknappen en daar zit een beetje een probleem.” Ik voel een oplossing komen.
“Het is erg druk voor mij momenteel en veel opslagruimte heb  ik niet. Dus in feite kan ik er nu niets mee.” Ik kijk meneer even aan en zie dat hij mij begrijpt. Hij begint breeduit te lachen.
“Als ik de stoel nu eens ga opknappen,misschien met wat aanwijzingen van uw kant mevrouw,  dan kunnen we daarna kijken of wij de stoel zelf houden of dat u het dan alsnog overneemt?” Hij zegt het vragend en de onthutsing is van het gezicht van zijn vrouw af te lezen.
“Oh oude gek, dat kan je toch helemaalniet meer!” sputtert ze nog tegen.
“Hee, ik ben timmerman geweest ,  dit lukt me echt wel!” bijt hij voor het eerst van zich af.
Ik knik. “Ik vind dit een hele goede oplossing van meneer! Laten we regelmatig contact houden over de voortgang dan kom ik zeker kijken als de stoel klaar is.”
Ze knikken beiden, hij tevreden zij verslagen en daar totaal niet blij mee.  

Als ik nog even zwaai naar het echtpaar in de deuropening, kan ik een lach niet onderdrukken. Snel duik ik mijn auto in. Mijn twee kids wonen duidelijk allebei op een andere planeet wat emoties en gevoel betreft. Thysia komt echt van Venus en voor Shane bestaat er geen andere wereld dan Mars. Als je dan kijkt naar Thijn en mij,  twee 40ers dan is er eigenlijk geen verschil tussen onze planeten meer. En al helemaal geen oorlog.  Maar wat ik nu heb gezien  is toch wel een hele verrassing. Was dit typerend voor de verhouding van de planeten bij het bejaard zijn, zou ons dat ook gaan gebeuren? Ik weet het niet, ben een beetje confuus.  Want  wie had gedacht dat Mars op latere leeftijd op Venus zou gaan wonen en Venus op Mars!