Shane en Sven Kramer

Marie Louise is net 40 geworden. Ze worstelt met zichzelf op deze leeftijd, maar weet zich met haar eigen bedrijfje prima staande te houden. Ze is moeder van twee tieners en getrouwd met een aan zijn werk verslaafde, maar lieve man en goede vader. Werk, kinderen, een huishouden met een hond en zichzelf, heel veel ballen om in de lucht te houden. Drie keer in de week neemt ze ons mee voor een kijkje in haar licht chaotische leven en hoofd.

18 februari 21:00

Hier in huis hanteren Thijn en ik een duidelijke regel. Doe je best dan is het altijd goed. Dit vertaalt zich in de praktijk vaak naar schoolcijfers. Heb je heel hard geleerd op een vak dat je moeilijk vindt en haal je een 6, dan gaat hier bijna de vlag uit. Leer je niet of niet hard genoeg en je haalt een 6 dan heb je gedonder. In het vervolg daarvan;  als je iets wilt ga er dan vol voor. Maak een planning, kijk naar je zwakke en sterke punten en oefen erop of benut ze, maar doe wat nodig is en geniet van het eindresultaat.
Het is altijd maar de vraag of jouw opvoeding ook zo landt bij jouw kind als je hoopt,maar soms komt er uit het niets ineens zo’n bevestiging dat het waarschijnlijk wel goed gaat komen.  Zo ook vanavond aan tafel.

Shane kan best goed leren, maar heeft niet altijd zin om dat ook te doen. Dit was al een heel gedoe op de lagere school, toen zijn schooladvies moest komen. Zowel school als wij wisten dat er een goed HAVO/VWO koppie in hem zat, maar hij fladderde zoveel rond dat dit in zijn resultaten moeilijk zichtbaar was. Bovendien was daar zijn schrijven, dat was zo slordig, zo gehaast dat antwoorden van hem soms gewoon niet te lezen waren voor de leraar. En wat een drama’s hebben wij gehad om daar verbetering in te krijgen. Gelukkig kon hij met een dik HAVO advies toch naar een HAVO/VWO brugklas.  En daar vond ie het het eerste kwartaal wel makkelijk, haalde hele goede cijfers helaas. Helaas, want daarna kreeg hij helemaal geen zin meer om hard te leren, het ging toch wel vanzelf.  En BAM, daar gingen zijn cijfers onderuit. Tijd voor een goed gesprek,  een gesprek over onze regels en het waarom daarvan.

Het had wat tegengesputter (ten slotte is het een beginnende puber) maar onder druk van de nodige maatregelen (geen telefoon meer na schooltijd als je niet gaat leren, geen ipad-half uurtjes meer enz wie kent het niet!) begon meneertje zijn betere best te doen.

En toen kwam het vak waar hij een 4 voor stond, na een 8 op zijn eerste rapport. Dat wilde hij toch zeker ook wel weggepoetst hebben, wilde geen 4 aan zijn opa en oma laten zien. Dus hij vroeg zowaar hulp. Pff wat hebben we geleerd met hem, want hij ging voor een 10! Ja, ongelooflijk maar daar had hij zijn zinnen opgezet. Of zoals hij zelf zei, als ik gewoon hard leer moet dat kunnen mam! Eerlijk is eerlijk, hij heeft zijn best gedaan, heeft zijn zwakke en goede punten op een rijtje gezet, hulp gevraagd, een keer niet naar buiten gegaan om te voetballen, maar binnen gaan zitten leren, kortom wij waren best trots op hem. Vandaag had hij zijn proefwerk en bij thuiskomst binnen vroeg ik vol verwachting hoe het was gegaan. Hij hield onverschillig zijn schouders op en mompelde dat het wel ging en dook daarna voor de tv voor de 10km schaatsen.  Ik keek hem even extra aan, er was iets maar hij wilde er duidelijk niet over praten.

Tijdens het eten hadden we het over die 10 km. Hoe Jorrit Bergsma er vol voor was gegaan en had overwonnen. Hoe sneu het was voor Sven Kramer dat hij weer geen goud had gehaald. Dit keer mede door rugklachten en een kanjer van een tegenstander.

“Dat is toch best erg, “  zei Thysia. “Vier jaar lang getraind, geworsteld met een blessure, van alles aan de kant gezet en dan op het moment waar je zo voor getraind en gewerkt hebt, laat jouw lijf je in de steek!”
Thyn knikte. “Ja, zo kan je het ook zien, maar aan de andere kant heeft hij wel zilver! Hij heeft echt niet voor niets afgezien de afgelopen jaren.  Het is als “Shoot for the moon en reach the stars”.”
Daar moest Thysia even over denken. “Ja, daar zit wat in. Als hij niet was gaan trainen en zo dan had hij ook geen zilver gehaald.”
Thyn knikte. Shane schraapte zijn keel. “ Een beetje zoals ik vandaag,” zei hij zacht en had direct alle aandacht. “Ik ging voor een 10, Svens gouden medaille, maar ik heb een 9,  Svens zilver,  omdat ik twee onleesbare antwoorden had opgeschreven. Svens rugpijn is mijn handschrift.”
Mijn mond viel open en toen ik opkeek naar Thyn zag ik bij hem hetzelfde. Na even te zijn bijgekomen moest ik lachen en klapte in mijn handen. “Shane, ik ben trots op je. Trots op jouw 9, goed gedaan, je hebt er hard voor gewerkt. Maar zeker ook trots op hoe je er nu tegen aan kijkt.”
Shane begon te lachen. “Ja,mam, het wordt misschien toch nog wel wat met mij.”