Het heeft misschien niet zoveel met 40 worden of zijn te maken, maar wel met kinderen die wat ouder worden. Iets wat ik heel lastig vind zijn de moeilijke vragen die ze dan gaan stellen, het grotere begrip en inzicht in dingen.
Was er vroeger wat schokkends op het nieuws dan kon ik er vaak met een kleine draai wel een bevredigend en enigzins afwijkend antwoord op geven, waardoor een van mijn twee spruiten met een gemompeld "oke" weer verder stuiterde.
Hoe anders is dat als ze de tien naderen of zelfs al op de middelbare school zitten. Hoe anders is dat als er twee jongetjes van je eigen leeftijd verdwijnen en dan ook nog door hun vader. Iedere dag weer nieuwe vragen en iedere dag dezelfde reactie bij allebei, een hoofdschuddend "ongelooflijk". En dan vandaag het laatste bericht, of tenminste het drong nu pas echt bij ze door geloof ik.
"Heeft hun vader echt de dingen voorbereid?" vroeg mijn oudste. "En niks over de jongens gezegd in zijn afscheidsbrief?" vroeg de jongste.
Weet je, toen kon ik niets bevredigends en niet afwijkends zeggen, gewoon alleen maar "Ja" kwam er over mijn lippen. Het bleef stil, een tijdje, ik kon de hersentjes bijna horen kraken en toen was het van "Mam, dan ben je echt niet snik, je eigen kinderen!" Dat was de jongste, gevolgd door de oudste "Ik hoop zo mam, dat de jongens zelf het nu goed hebben of er niets van gemerkt hebben als er wat gebeurd is!"
Daarna draaiden ze zich allebei om en gingen door met hun eigen dingen, maar niet stuiterend, eerder bijna rustig, eerbiedig.
En dat is de impact die het nieuws van de afgelopen week heeft en daarom schrijf ook ik er hier kort over. Ik weet het het krijgt al zoveel aandacht en iedereen heeft zijn verhaal en mening, maar eigenlijk moet je hier over schrijven, moet iedereen er mee bezig zijn, hoe moeilijk ook bijv voor mijn kids. Zo blijft iedereen scherp en komt er hopelijk snel, ergens door die scherpte, een goede tip naar voren......
